Dag 25 Hardangervidda

Vandaag onze laatste geplande wandeling ging naar Hardangervidda , het grootste nationale park van Noorwegen.  Gisteren de wandeling nog een keer bekeken en  ja was te doen voor iedereen.  Nou ja misschien dan niet voor de auto  maar dat zagen we nog niet op de kaart.  We moesten nog 10 km toen er een  bord voorbij kwam met gevaarlijke weg zeer smal. Uhhhh Marc heb je dat bord wel gezien.  Ja, maar is een mooi asfalt weg toch. Oké dacht ik we hebben duidelijk grenzen verlegd.  Waar ik op sommige Noorse wegen ontzettend blij was met onze VW had ik nu het gevoel hoe dat moet voelen als je zo'n grote camper rijdt. Ik dacht waar moeten we heen als we een tegenligger tegen komen.  Ik had het nog niet gezegd of voila daar was de eerste.  Gelukkig op een stuk waar we elkaar net konden passeren.  Uhhhh Marc wat ga je doen als we hier iemand tegen komen.  De auto laten zakken.  Oké.... ik ging mij toch iets minder comfortabel voelen en dat wil echt wel wat zeggen.  Nadat we 5 km omhoog  waren gereden kregen we nog 5km haarspeldbochten.  Voor Marc ook het moment om te zeggen nu ga ik een plekje vinden om te draaien.  Nou op een weg waar je elkaar amper kan  passeren
en met een bus van 5.30  meter...... Enfin toen we weer beneden waren toch maar even voor een andere wandeling gekeken en daar gingen we dan weer.  Uiteindelijk een super mooie wandeling gelopen. Waar Otje zijn eigen rondje lekker los van de lijn heeft kunnen lopen.  En Ivy en Senja ook een prachtige route . Het eerste stuk van een lange afstand route  en daarna een super smal pad , waar je soms geen 2 voeten naast elkaar kon zetten.  Ik denk dat dat ook de samenvatting van deze dag is ...smalle wegen. 😂.   En als ik de foto's terugkijk zie ik dat de retrievers altijd ergens op moeten staan als we stil staan, heel bijzonder.