Dag 24 Nationaal Park Jostedalsbreen

Vandaag zouden we een wandeling maken naar de gletsjer de Nigardsbreen één van de weinige gletsjer waar je nog bij het ijs kan komen. Vanochtend al vroeg vertrokken om de grote meute voor te zijn.  Het fijne is dat als je met Otje je route een stukje voorloopt dat je meestal snel weet wat je kan verwachten van de wandeling.  De eerste 200 meter was goed te doen,  over een beekje stepstones lopen,  daarna een ladder omhoog en daarna klimmen. Oké dat was iets te gek voor Otje,  dus even de route verder bekeken en al snel tot de conclusie gekomen dat we deze wandeling alleen, dus zonder honden, zouden gaan maken.  Dat hadden we gisteravond al een beetje ingecalculeerd,  want we hebben al eens eerder naar gletsjers gelopen waar je op een gegeven moment alleen maar staalkabels hebt om aan omhoog te komen en ik vind dat dan niets voor honden.  We hebben het 4 jaar geleden 1 keer gedaan en daarna konden Ivy en Liam 2 dagen toch niet meer zo goed lopen.  Dus met Otje terug naar de auto en daar aangekomen  kwamen er serieus 3 bussen naar boven.  Nou ik had hem wel zitten en zei tegen Marc die ga ik niet lopen,  dan maar geen ijs.  En we zijn meteen gereden naar de gletsjer Bergsetbreen, waar we rustig een wandeling hebben kunnen maken,  zowel met Otje als met de meiden.  Tevens hadden we uitzicht  op de gletsjer Tuftebreen. De Nigardsbreen blijft dus op de bucketlist  staan,  maar dan gaan we ook echt het ijs op met ijsschoenen.  We zijn nu weer op weg naar ons laatste echte geplande wandeling.  We zijn op weg naar  Hardangarvidda, het grootste nationale park van Noorwegen.  Om daar te komen hebben we de laatste veerboot  van onze reis gehad.  Erg grappig om vanuit een tunnel zo de veerboot op te rijden.  En Marc heeft gewonnen,  hij heeft de langste tunnel gereden  van maar liefst 25 km lang. Gelukkig was hij niet saai met al zijn kleuren.